مقدمه:

چربی‌ها و روغن‌های با کیفیت بالا اجزای کلیدی جیره غذایی گاو، خوک یا مرغ هستند. یک جیره متعادل معمولاً 3 تا 5 درصد چربی دارد تا مقدار مناسب انرژی مورد نیاز برای عملکرد و رشد مطلوب را در طول دوره‌های عادی یا پر استرس به حیوانات بدهد. مشکل این است که بدون توجه کافی به نحوه ذخیره و مدیریت یک منبع چربی، یک لیپید مکمل می تواند بیشتر از اینکه به سلامت و عملکرد حیوانات کمک کند، به آن ها آسیب برساند.

منابع چربی رایج که امروزه در فرمولاسیون خوراک مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از: چربی های حیوانی، روغن های گیاهی، چربی های مخلوط و روغن های فرعی. این لیپیدها از جمله پر انرژی ترین مواد مغذی در جیره غذایی متعادل هستند. با این حال، نکته مهم این است که این لیپیدها نه تنها از نظر ارزش غذایی، بلکه در حساسیت آنها به اکسیداسیون - که منبع اصلی کاهش کیفیت چربی و روغن است - به طور قابل توجهی متفاوت است. اگر جیره‌ای را تغذیه می‌کنید که حاوی یک منبع چربی اکسید شده است، احتمالاً حیوانات شما با پتانسیل کامل عمل نمی‌کنند و احتمالاً تأثیر منفی بر سود شما دارد.

اکسیداسیون فرآیندی است که در پیوندهای دوگانه کربن-کربن در چربی ها و روغن ها اتفاق می افتد. با وقوع اکسیداسیون، رادیکال‌های آزاد، پراکسیدها و ... تشکیل می‌شوند که منجر به تخریب اسیدهای چرب و کاهش ارزش انرژی زایی لیپیدها می‌شود و در صورت مصرف، می‌تواند منجر به استرس اکسیداتیو در حیوان شود. اما اکسیداسیون به چربی ها و روغن ها محدود نمی شود، موادی مانند دانه کتان یا سبوس برنج و همچنین ویتامین های محلول در چربی مانند ویتامین های  A، E و K نیز مستعد اکسیداسیون هستند. تخریب ویتامین یا از دست دادن کیفیت مواد ناشی از اکسیداسیون می تواند باعث کاهش کیفیت کلی رژیم غذایی شود.

هنگامی که اکسیداسیون در یک منبع چربی تکمیلی شروع می شود، برگشت ناپذیر است، و نظارت و مدیریت کیفیت چربی که برای بهینه سازی کیفیت کلی خوراک، خوش طعم بودن و عملکرد دام لازم است، ضروری می باشد . تولیدکنندگان چربی و روغن می توانند با افزودن یک آنتی اکسیدان کیفیت را در چربی‌ها و روغن‌های ذخیره‌شده حفظ کرده ، پایداری ویتامین در پیش‌میکس‌ها و خوراک را بهبود بخشیده و از اکسیداسیون همراه با آسیبی که می‌تواند به سلامت و بهره‌وری حیوانات وارد کند، جلوگیری کنند .

ارتباط لیپیدهای اکسید شده و استرس اکسیداتیو:

اکسیداسیون لیپیدها دو پیامد مهم دارد: اولاً، با اکسید شدن لیپیدها، ترکیبات سمی مانند پراکسیدها و رادیکال‌های آزاد ایجاد می‌شوند و سطح آلدئید و کتون افزایش می‌یابد که مستقیماً سبب از دست دادن انرژی جیره، کاهش خوش‌خوراکی خوراک و در نتیجه مصرف خوراک کمتر  می شوند . ثانیاً، تغذیه با لیپیدهای اکسید شده می تواند منجر به استرس اکسیداتیو در حیوان شود و آنها را در معرض عوامل استرس زا مانند مایکوتوکسین ها، التهاب، پاتوژن ها و موارد دیگر قرار دهد و همچنین منجر به کاهش بهره وری شود.

سطوح بالای رادیکال های آزاد سمی در حیوان می تواند منجر به استرس اکسیداتیو شود که در نهایت منجر به التهاب می شود و هنگامی که این التهاب گسترش می‌یابد، می‌تواند باعث ایجاد بیماری‌های مرتبط دیگری شود که بر سلامت حیوان تأثیر می‌گذارد. در درازمدت، استرس ناشی از تغذیه با چربی اکسیده شده، به طور گسترده ای بر روی مکانیسم های دفاعی آنتی اکسیدانی طبیعی حیوان اثر می گذارد - مکانیسم هایی که معمولاً از آسیب های داخلی جلوگیری می کنند - و حیوانات را در برابر سایر بیماری ها آسیب پذیر می کند و در نهایت با محدود کردن پتانسیل عملکرد حیوانات و افزایش آهسته آسیب به سلامت کلی، که از روده شروع می شود، بهره وری و سود کلی گله را به خطر می اندازد. خوشبختانه برای تولیدکنندگان، یک راه ساده و ارزان برای کاهش خطرات اکسیداسیون لیپیدهای ذخیره شده ، افزودن یک آنتی اکسیدان به آن ها است. آنتی‌اکسیدان‌ها رادیکال‌های آزاد موجود در چربی‌ها و روغن‌های ذخیره‌شده را خنثی کرده و در نتیجه از اکسیداسیون و آسیبی که می‌تواند به سلامت و بهره‌وری حیوانات وارد کند، جلوگیری می‌کند.

ذخیره سازی لیپید و مسئله اکسیداسیون:

در حالی که ارتباط فیزیولوژیکی مشخصی بین اکسیداسیون چربی و کاهش عملکرد و سلامت کلی حیوانات وجود دارد، یک مسئله مدیریتی اصلی نیز مدت زمان انبارداری چربی می باشد . اگر مانند بسیاری از مزارع بزرگ پرورش طیور، چربی در یک دوره چند روزه تحویل و تخلیه شود، پتانسیل کمتری برای اکسیداسیون و در نتیجه ایجاد پراکسیدهای سمی و رادیکال های آزاد در منبع چربی ذخیره شده وجود دارد. اما اگر این دوره به هفته ها یا ماه ها برسد، محصولات سمی اکسیداسیون می توانند از نظر تعداد و شدت افزایش یافته و در نتیجه کیفیت چربی را کاهش دهند. علاوه بر این، افزودن چربی جدید روی چربی های قدیمی می تواند باعث اکسیداسیون شود، بنابراین اگر آن مخازن به طور منظم تمیز نشوند یا دما به طور گسترده ای در نوسان باشد، مقدار مولکول های سمی می توانند به سطح خطرناک و آسیب رسان برسند، که به عنوان یک محرک قوی برای اکسیداسیون عمل می کنند. تنوع در کیفیت منبع چربی نیز می تواند از منابع بالقوه اکسیداسیون باشد.

کاملاً معقول است که هر تولید کننده چندین تامین کننده چربی و روغن داشته باشد. به طور کلی یک تولید کننده ممکن است سه یا چهار منبع تامین چربی و روغن داشته باشد، و چربی ها یا روغن ها اغلب با هم مخلوط می شوند. یکی از کارهایی که لازم است تولید کنندگان انجام دهند این است که تامین کنندگان خوب و ثابت را انتخاب کنند و به آنها پایبند باشند. کار با تعداد محدودی از ارائه دهندگان مورد اعتماد این احتمال را افزایش می دهد که محصول سازگارتر باشد، اما همچنان مقداری تغییر مشاهده خواهد شد .

بسیاری از تامین کنندگان گواهی تجزیه و تحلیلی که برای یک منبع چربی ارائه می کنند شامل ویژگی هایی مانند درصد اسیدهای چرب آزاد، رطوبت، عدد غیر صابونی شدنی و سایر ویژگی هایی می باشد که به کیفیت و قابلیت هضم چربی مربوط می شوند. اما متأسفانه، این متغیرها ارتباط کمی با پتانسیل اکسیداسیون منبع چربی یا روغن دارد. اگرچه که مقادیر پراکسید اغلب گزارش می شود، اما پراکسیدها به تنهایی برای دانستن اینکه چربی یا روغن در کجای فرآیند اکسیداتیو قرار دارند، کافی نیستند. درک بیشتر از کیفیت چربی، به ویژه فرآیند اکسیداسیون و نشانگرهای اکسیداسیون، می تواند به تولید کننده کمک کند تا نیاز خود را به یک آنتی اکسیدان مکمل تعیین کند.

اکسیداسیون یک فرآیند است، بنابراین مشتریان باید بدانند که آیا این فرآیند تازه شروع شده است یا در مراحل پیشرفته است. افزودن چربی‌ها یا روغن‌های باکیفیت به مخزن ذخیره‌ حاوی باقیمانده چربی یا روغن با کیفیت پایین‌تر می‌تواند کیفیت چربی و روغن و انرژی قابل سوخت و ساز را در عرض چند روز کاهش دهد.